πρωί όχι τόσο πρωί αλλά ναι αρκετά πρωί, ματάκι ανοίγει από ήχο πρωινής γαργάρας φουλ κομπλέ με τα όλα της από τον πάνω όροφο, δεύτερο ματάκι (ή μήπως με αυτό άνοιξε το πρώτο;) σκάει με ήχο κατούρημα ακριβώς στην τρύπα πλιτς πλιτς παρατεταμένο, τέντωμα χεριών χασμουρητό και στραβομουτσούνιασμα συμβαίνει με ρίψη κούπας στο πάτωμα (άρα στο ταβάνι) και ενός βροντερού γαμωτοναντί, σηκωνόμαστε δηλαδή σηκώνομαι, χρησιμοποιώ το πρώτο παλαμάκι τού μήνα για να ντυθώ γιατί βαριέμαι και πάει καιρός από τότε που ετοίμαζα σε καρέκλα τι θα φορέσω την επόμενη μέρα ή μήπως δεν το έκανα ποτέ και απλά ήθελα να το κάνω α όχι το'χω κάνει μερικές φορές ναι αλλά πάει καιρός από τότε ντάξει, έτοιμος λοιπόν χωρίς καφέ αλλά με τσίχλα στο στόμα, ξεκλειδώνω βγαίνω κλειδώνω, καλώ το ασανσέρ, ξαναξεκλειδώνω, ξαναμπαίνω μέσα, κάθομαι περίπου πέντε λεπτά μπροστά απ΄τον ηλεκτρολογικό πίνακα ώστε να σιγουρευτώ ότι είναι κλειστός ο θερμοσίφωνας, στη συνέχεια κάθομαι άλλα πέντε μπροστά στην κουζίνα για να σιγουρευτώ ότι όλα τα μάτια είναι κλειστά, ξαναβγαίνω, κλειδώνω, το ασανσέρ είχε έρθει και μάλλον κάποιος το πήρε οπότε το ξανακαλώ, έρχεται, μπαίνω, κατεβαίνω, βγαίνω στην πιλοτή, λέω καλημέρα με τα μάτια σε κάποιον που μπορεί να'ναι γείτονας μπορεί και όχι, συνεχίζω περπατάω περπατώ με βηματισμό αρκετά σταθερό και κεφάλι αρκετά με κλίση στο πεζοδρόμιο και στην άσφαλτο, φθάνω στην πιο κοντινή και πιο έξυπνη στάση της γειτονιάς, σηκώνω το κεφάλι, το τρόλεϊ που θέλω θα έρθει σε τρία λεπτά οπότε τώρα ξέρω, οπότε οπότε οπότε τώρα χάνεται η μαγεία τού περίμενε και όποιο γαμημένο περάσει θα το πάρω, πραγματικά φτάνει σε τρία λεπτά και ταυτόχρονα όου καταφθάνεις ναι ναι έρχεσαι φθάνεις και συ, με ρωτάς πριν μπω αν είναι ο αριθμός που περιμένεις, όμως είναι άλλος στο λέω και λες α οκ ευχαριστώ, εισέρχομαι λοιπόν αν και φυσικά σκέφτομαι πως μαλακία έκανα και ίσως θα 'πρεπε να βγω και να περιμένω τον αριθμό που περιμένεις εσύ, δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την σκέψη οι πόρτες κλείνουν, φωνητική ανακοίνωση για την επόμενη στάση, πρωτόγνωρα πράγματα οπότε σημειώνω τικ πρωτόγνωρο- πρωτότυπο στο τσεπάκι και για μένα, ουάα πατάω το κουδούνι, ουά κατεβαίνω στην επόμενη γεμάτος χαρά μέχρι να 'ρθει εκείνο που θα είσαι μέσα, περιμένω περιμένω σκέφτομαι να περπατήσω λίγο γιατί τούτη η στάση παρατηρώ πως δεν είναι έξυπνη ακόμα και δεν το βλέπω να 'ρχεται, ετοιμάζομαι να τρέξω οπότε κάπως ναι τρέχω ή ντάξει έλα οκ περπατάω ρε περπατάω γρήγορα με το νου μου φυσικά μη με προσπεράσει και το χάσω, τελικά φθάνω και ω ναι είναι έξυπνη η στάση αυτή, ψάχνω το νούμερο του τρόλεϊ στο φωτεινό πίνακα αλλά πολύ γρήγορα (και ύστερα από ερώτηση τύπου συγνώμη να κάνω μια ερώτηση;) αντιλαμβάνομαι ότι δεν περνάει το τρόλεϊ αυτό από αυτή την στάση, δεν περνάει από αυτήν περιοχή, και μάλλον δεν περνάει από αυτή την πόλη, χώρα, κόσμο, σύμπαν, απογοητεύομαι αλλά οκ μπαίνω στο επόμενο που έρχεται χωρίς να κοιτάξω νούμερο
